Het is zondag 19 januari 2014. Onze dochter Manon komt vanavond bij ons eten. Het wordt vast een gezellige dag, maar er zijn wel wat zaken te bespreken, want we hebben best wel zorgen over haar. Manon is 30 jaar, en woont al jaren in een leuk appartementje in Den Haag. Ze heeft een leuke job bij een uitgeverij. Daar schrijft ze stukjes voor; dat kan ze erg goed. Ze zorgt er ‘s middags voor de lunch en mag zelf ook met een pinpas van de zaak lekkere broodjes en zo halen. We zouden haar om 15:00 uur van het station in Leiden afhalen, ze zou bellen als ze in de trein zit. Zoals vaker belt Manon niet om 15:00, en niet om 16:00 maar om 18:00 uur. „Het is iets later geworden.” We hebben zorgen om Manon. Ze stelt afspraken uit of belt ze af. Het valt ons op dat Manon, wanneer ze bij ons is, heel snel haar wijn drinkt. Ze slaat de glazen achterover als een glas lekker koud water op een warme dag.
Manon stuurde me twee maanden geleden een e-mail: ”Ik moet de lunchkas aanvullen, en ik kom 600 euro tekort. Kan ik die van je lenen?” “Ja hoor, ik stort het op je rekening. Maar zeg tegen je baas dat je de kas niet meer wilt beheren. Laat iemand anders dat maar doen”. Een week geleden weer een e-mail: ”Ik kom nu 800 euro kasgeld tekort…..” Ik zal het weer storten, maar laten we er zondag over praten. Dit gaat niet goed zo.
We zitten net aan tafel. Manon wil geen wijn. En dan komt er opeens het hoge woord er bij Manon uit: ”Ik ben alcohol verslaafd. Al 10 jaar lang. Ik wil dit niet langer, dit overleef ik niet. Ik laat me volgende week voor een paar maanden opnemen bij JellinekMinnesota. Op dat moment zak ik door de grond. Er komen bij mij traumatische beelden naar boven die ik als kind van 10 jaar heb beleefd. Mijn vader was ook alcoholist. Niet zwaar, maar hij had wel iedere dag alcohol nodig. Er kwamen beelden naar boven van heel veel strijd en ruzie tussen mijn vader en mijn moeder. Beloftes om niet meer te drinken die niet werden gehouden, leugens en een zware breuk in vertrouwen, veiligheid en geborgenheid. Als kind van 10 jaar weet je niet dat alcoholisme een ziekte is, maar je ervaart alleen maar onwil, boosheid, agressie.
En Manon dan al zo lang alcoholist; dat begrijp je niet. Dat wil je niet zien, niet begrijpen. De volgende dag speur ik het internet af naar alles wat alcoholverslaving is, Jellinek en JellinekMinnesota. En ik heb veel gelezen. Hier werd mij duidelijk dat alcoholverslaving een ziekte is. Dat begrijp ik nu. Ik begrijp het des te beter, omdat ik manisch-depressief ben. Ook een ziekte, geërfd van mijn vader. Manon zou een week later opgenomen worden in JellinekMinnesota Amsterdam. Ze was er vol van overtuigd dat alleen die haar zouden kunnen helpen. Ik had zelf nog een beeld van JellinekMinnesota als een omgeving waar zwaar verslaafde, uit de goot gehaalde heroïne junks zouden zijn opgenomen. En daar zag ik Manon zitten, opgesloten tussen twee junks, afgeleefd, zonder tanden, lichamelijk een wrak. We mochten na een week bij Manon op bezoek. Ik heb slapeloze nachten gehad en veel gehuild omdat ik niet wist of ik dit bezoek wel aan zou kunnen. Ik heb gezocht naar andere instellingen die me meer aanspraken. Die waren wat rianter en in een mooie omgeving, en wel heel veel duurder, Maar dat geld zou ik wel ergens vandaan halen. Maar Manon was vastbesloten, ze wilde naar JellinekMinnesota. In mij speurtocht naar instellingen kwam ik ook voorbij Zorgkaart Nederland. Daar stonden, met grote meerderheid positieve of zeer positieve ervaringen. Dit gaf ons een beetje rust. En daarmee meldde Manon zich op maandagochtend aan het Surinameplein in Amsterdam.
Het eerste bezoek was heel spannend. Maar al heel snel kwam er rust voor in de plaats. Er waren geen uitgemergelde junks, maar gewoon lotgenoten net als wij, onze buren, onze kennissen. Na iedere week zagen we Manon groeien. Af en toe een dipje, maar er zat een stijgende lijn in. Manon was overtuigd dat JellinekMinnesota haar redding was en dat was juist. Het moet ongelooflijk hard werken zijn geweest voor haar. Maar iedere week veranderde Manon, steeds meer blij dat ze de keuze had gemaakt. Na haar behandeling intern op Surinameplein, mocht ze, tot haar grote vreugde nog een paar weken in de nabehandeling. Iedere dag terugkomen.
Nu is Manon een jaar clean. Is blij en opgeruimd, heeft structuur en regelmaat in haar leven gebracht. Dat varieert van het wassen en strijken, opruimen van haar appartement, en binnen en buiten bloemen neerzetten om het gezellig te maken. Ze wil ieder dag naar de meetings, het geeft haar kracht en het maakt haar blij, blij om te leven, dingen te doen, plezier te hebben en te genieten en bezig te zijn.
De afgelopen jaren pakte Manon ook het afstuderen aan de universiteit weer op. Ze moest nog 1 opdracht om haar bachelor te halen. Dat heeft ze gehaald. Bij de diploma uitreiking vroegen ze of Manon wat over zichzelf wilde vertellen, het was immers 10 jaar geleden dat ze begonnen was met de studie , en er was niets meer bekend over haar. Als laatste kwam Manon naar voren op het podium in een volle aula om haar diploma in ontvangst te nemen. Ze begon “haar” verhaal met de woorden “Ik ben Manon, en ik heb er tien jaar over gedaan om dit diploma te halen. Maar dat komt omdat ik alcoholist ben, een ziekte die helaas niet te genezen is. Maar ik heb geleerd ermee om te gaan. Ik ben nu bijna een jaar clean, en het gaat erg goed met me”. Ik kan, terwijl ik dit schrijf, nog steeds mijn emoties niet onderdrukken. Ik wil het ook niet. We zijn nu zo ongelooflijk trots op haar. We hebben een geweldige dochter weer terug. Met plezier, levenslust, en doelen die ze graag wil bereiken. Ze wil graag verder in de verslavingszorg. We praten nu heel veel met haar, over de 12 stappen, hoe en waarom dat werkt. Ik ben niet gelovig, maar praat met haar met heel veel voldoening over “bidden” meditatie, meetings, verslaving. We zijn zo trots op haar, en haar aanwezigheid geeft ons zo veel voldoening en plezier.
